Ένα αλλιώτικο απόγευμα

 Ιούνιος 2004. Η μέρα που επίσημα ξεκίνησαν όλα.

Εικοσιτριών ετών, απογευματάκι με το φίλο μου τον Κώστα πήγαμε μια βόλτα για ένα απογευματινό καφέ στο σπίτι του ξάδερφού του στο παλιό Φάληρο . Το καλοκαίρι πλησίαζε , η ψυχολογία ανεβασμένη , ωραία πράγματα θα είχαμε φέτος. Euro2004, Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα κτλ.

Όπως πάντα ο Γιώργος είχε το καλύτερο χόρτο. Όλα εκείνη την περίοδο για να αξιολογηθούν σωστά έπρεπε να συνοδεύονται από ένα καλό τσιγάρο , από ένα καλό άκουσμα. Εκείνο το απόγευμα βέβαια τίποτα δε προμήνυε την καταιγίδα που θα ακολουθούσε. Πήγαμε για έναν απλό καφέ που συνοδεύτηκε από ένα τσιγάρο  χαλαρά. 

 Κάποια στιγμή αφού την ψιλοακούσαμε, ένιωσα ένα τεράστιο κύμα μέσα μου και ξαφνικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.. οι παλμοί της καρδιάς μου πρέπει να ξεπεράσανε τους 160-180. Σηκώθηκα με το Κώστα για να φύγουμε νιώθοντας ότι πεθαίνω.. ήταν η πρώτη επίσημη  κρίση πανικού της ζωής μου . Με θυμάμαι έξω από το αυτοκίνητο να προσπαθώ να συνέλθω αλλά τίποτα να μη με κάνει καλύτερα. Ούτε η φωνή του φίλου μου,ούτε ο αέρας που με χτύπησε, ούτε το νερό που έριχνα στη μούρη μου. Αυτή η φάση πρέπει να κράτησε κάνα τέταρτο της ώρας το πολύ.

Πήγαμε ο καθένας σπίτι του όμως αυτό το πράγμα που με είχε βρει δεν έφευγε. Μετά από κάνα μισάωρο στο σπίτι,αφού δε μπορούσα να ηρεμήσω, πήρα τηλέφωνο τον Κώστα να με πάει σε κάποιο νοσοκομείο να με σώσουνε γιατί ήμουν σίγουρος ότι κάτι είχε  συμβεί στο σώμα μου και θα πέθαινα  από στιγμή σε στιγμή είτε από καρδιακό είτε από εγκεφαλικό..

Με θυμάμαι να ηρεμώ φτάνοντας στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου στη Βούλα. Με θυμάμαι να εξιστορώ στον γιατρό που εφημέρευε πως κινδύνεψα να πεθάνω από ένα τσιγάρο που ήπια 2-3 ώρες νωρίτερα.. Φυσικά ο γιατρός με έστειλε σπίτι μου... Όλα είχαν τελειώσει ευτυχώς. Είχα επανέλθει στα φυσιολογικά και ήρεμος ξαναάναψα ένα Prince Medium να καπνίσω...

    Το επόμενο απόγευμα όμως, η ιστορία επαναλήφθηκε, χωρίς τσιγάρο, χωρίς παρέα, χωρίς καμία ξεκάθαρη αφορμή. Το ίδιο συναίσθημα ξεφύτρωσε από το πουθενά. Οι ίδιες αισθήσεις ασφυξίας με πλημύρισαν τοσο έντονα που όταν άνοιξαν την πόρτα οι γονείς μου, τους ζήτησα να με πάνε σε ένα νοσοκομείο γιατί θα πεθάνω από λεπτό σε λεπτό...

    Θυμάμαι τον πατέρα μου να οδηγεί σαν τρελός στο κέντρο της Αθήνας για να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται στον Ευαγγελισμό για να με σώσουν από βέβαιο θάνατο.

    Μπήκα στο νοσοκομείο.. με ρώτησε κάποιος , "Τι έχεις; , τι χρειάζεσαι;" Του απάντησα ότι παθαίνω έμφραγμα και εγκεφαλικό ταυτόχρονα και με ύφος "τι λες ρε μαλάκα, αυτό δε γίνεται" με έστειλε στα επείγοντα της ψυχιατρικής κλινικής. Εκεί μου δώσανε το πρώτο αγχολυτικό της ζωής μου και άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου την ορολογία "κρίση πανικού".

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα... 16 χρόνια αργότερα η ψυχική μου υγεία ακόμα είναι κλονισμένη, παρόλα αυτά το σώμα μου ακόμα αντέχει και δεν έχει πάθει ακόμα ούτε έμφραγμα ούτε εγκεφαλικό μετά από εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες) κρίσεις πανικού.